Soms heb je een worsteling nodig

Dit verhaal gaat over twee mensen die heel behulpzaam wilden zijn, en daaraan een eigen invulling gaven. Een jonge vrouw en haar oma. En twee vlinders, die dachten dat zij hulp nodig hadden. De jonge vrouw was een enthousiast, vriendelijk en een krachtig persoon, die vol in het leven stond en graag mensen wilde helpen. De oma was een wijze, oudere vrouw, die al veel van het leven had gezien. Samen wandelden zij een keer door een mooi stadspark en zagen daar aan een tak twee poppen hangen. Je weet wel, het stadium dat een rups zichzelf in een cocon opsluit om daarna een tijdje weer uit te komen als een vlinder. Ze spraken af dat ze iedere dag even zouden gaan kijken of de vlinders al uit hun cocon gekomen waren; de jonge vrouw zou de ene cocon in de gaten houden, de oma de ander

De jonge vrouw

Op een dag zagen ze dat er in allebei de cocons leven zat en dat een vlinder zich aan de onderkant door een klein gaatje aan het wurmen was. Het kostte duidelijk veel moeite. De vlinders puften en vroegen de oma en haar kleindochter om hulp. De jonge vrouw dacht even na en zei: “Ik weet wel iets om je te helpen”. Zij rende naar huis. De vlinder bleef stil wachten op hulp.

De Oma

De oudere vrouw zei tegen de andere vlinder: “1. ik zal bij je blijven en je schaduw bieden wanneer de zon te heet wordt. 2. Ik zal je beschermen tegen de storm en je opvangen wanneer je valt. En, 3. wanneer je uit je cocon bent geklommen zal ik je vleugels droog blazen en je beschermen zolang je dat niet zelf kan. Kijk, ik zal je ondersteunen, maar je zult het werk zelf moeten doen. Je bent niet voor niets een rups geweest. Rupsen kunnen zelf in een vlinder veranderen”. Deze vlinder huilde zachtjes. De oma zong een liedje voor haar om haar op te vrolijken en langzaam, maar boos, ging deze vlinder verder met het zware werk.

Hulp?

De jonge vrouw kwam terug met een schaar en begon heel voorzichtig “haar” cocon open te knippen. Met heel veel zachtheid, tederheid en oplettendheid bevrijdde zij de vlinder van haar krappe omhulsel. Dankbaar liet de vlinder het gebeuren. Zij verheugde zich op de vrijheid die ze straks zou hebben. De jonge vrouw ving de vlinder op in haar hand en legde het verfrommelde diertje zachtjes op een mooi, groen blad. “Zo”, sprak zij, “nu mag je zelf je eigen leven gaan leiden”. De ander vlinder ging zo op in haar worsteling om uit de cocon te komen, dat zij niets van deze operatie had gemerkt….

Vleugels

Maar de “bevrijde” vlinder kon niet vliegen. Ze was klein, haar lijfje plomp en haar vleugels krachteloos en gekreukeld. Al strompelend liep zij van het blad af en probeerde in de zon een beetje op te drogen, zodat uiteindelijk haar vleugels zich vanzelf zouden openen en ze zou kunnen vliegen. Het verdriet dat ze voelde was intens. En eerlijk gezegd snapte ze niet waarom ze zich zo voelde. Net zoals de jonge vrouw, die toch met de beste bedoelingen de vlinder had willen helpen. Hoe kwam het toch dat haar lijf zo zwaar was en haar vleugels zo verkreukeld en slap? Een vlinder heeft toch een slank lijfje met mooie, uitgestreken vleugels?

Dank

“Weet je”, sprak de wijze vrouw, “de worsteling van de vlinder om uit de cocon te komen heeft een functie. Door zichzelf door die nauwe opening te wurmen wordt het vocht vanuit haar lichaam naar haar vleugels gestuwd. Daardoor wordt haar lijf slank en haar vleugels volgepompt met lichaamsvocht. Heel heel voorzichtig, maar voldoende om haar lichaam te dragen en te vliegen”. Zij was nog niet uitgepraat of de tweede vlinder worstelde zich uit de cocon. Vlug ving zij haar op, zoals ze beloofd had, voordat ze met een smak op de grond viel. Zij zat op haar hand en rustte uit, met haar vleugels nog strak om haar lijfje geslagen. De wijze vrouw blies haar droog, de vlinder bedankte haar en bewoog langzaam haar vleugels. De jonge vrouw vroeg de vlinder waarom ze haar oma bedankte; “Oma had toch helemaal niets gedaan?”

Het antwoord van de vlinder

De vlinder antwoordde: “Ze deed juist heel veel voor mij:

• “Ik kreeg de tijd om op mijn manier groeien.
• Het vertrouwen om te worden wie ik moest zijn.
• Ze kwam haar woord na en bleef bij mij.
• Zij steunde mij zonder vooroordeel, onvoorwaardelijk.
• Door haar kwam ik erachter wie ik was.
• Ze was er toen ik haar het hardst nodig had.
• Door weer en wind bleef ze aan mijn zij.

Met een brede glimlach van geluk op haar gezicht draaide de vlinder zich om en vloog vol trots de richting de zon.

Bron: Onbekend

Het moraal van dit verhaal is; soms heb je een worsteling nodig om te worden wie je moet zijn en te doen wat je moet doen. Dus laat je niet tegen houden door de obstakels!

Jaren geleden heb ik dit verhaal ergens gelezen en het heeft mij niet meer losgelaten. Ben je geïnspireerd geraakt door deze Blog? Super! Laat dan gerust een reactie achter!

Liefs!

X

Ingemar